Portret Doriana Graya

Oscar Wilde

Dorian Gray nie stworzył nic; nic nie napisał, niczego nie namalował, nie wytworzył czegokolwiek poza samym sobą, bowiem jego dziełem miał być on sam. Jego uroda, jego młodość predysponują go do stylu życia, jaki epoka nazwała estetyzmem integralnym. Gray ubiera się, ubiegając modę, otacza bezcennymi meblami i obrazami, oddaje ekstazie mistycznej i studiom nad perfumami, kolekcjonuje kamienie szlachetne i instrumenty muzyczne, i nie chce znać innych uczuć poza tymi, których dostarcza sztuka. Lecz w istocie wiecznej młodości tkwi obok piękna nienasycona witalność domagająca się coraz to mocniejszych wrażeń, których Dorian zacznie szukać w półświatku dziewiętnastowiecznego Londynu. Oto jego tragedia - dekadenta, który, by uniknąć konfrontacji z rzeczywistością, pragnie uciec w strefę sublimacji, lecz nie potrafi powstrzymać się od odczuwania, pożądania, poniżania i bycia poniżanym, jednym słowem, od starzenia się, o czym nieubłaganie przypominać mu będzie fatalny portret.   źródło opisu: Siedmioróg, 1991 źródło okładki: zdjęcie autorskie